Your Heart's Under Arrest
Finally, out na ang first book sa aking hindi sinasadyang series! Yup, I didn’t intend to have a series when I came up with the plot of Your Heart’s Under Arrest. The hero here was supposed to be a police. Iyon lang, haha! Wala dapat siyang action scenes ng mabuo ko ang story sa isip ko pero alam ko ng gagawan ko ng story ang kaibigan ng heroine ko dito.
But when I started writing this, the idea for the fight and action scenes popped in my mind, telling me that I must create that for the story to be interesting(well, that’s to my opinion). So, the idea for Love, Camera, Action! Series was born. Apat na kuwento lang ang una kong naisip habang sinusulat ko ang kuwentong ito. Pero dahil nanganganak pala talaga ng mga ideya habang nagsusulat ang isang writer, nabuo ang iba pang characters sa serye na mabuti na lang, pasok sa banga para maidagdag ko.
Naalala ko na namang grabeng frustration ang dinanas ko dito pati doon sa kasunod na book. Not because I had a difficult time writing those. Actually, feeling ko, forte ko ang mga ganitong tipo ng kuwento. I got frustrated, last year, November iyon nagsimula `cause before this, na-reject ang MS na pinasa ko. Ay, hindi pala. Para lang siya sa major revision pero masyado akong nanggipuspos sa result kaya hindi ko siya tinangkang ayusin bukod pa sa tingin ko eh, major overhaul talaga ang kailangan kong gawin para doon.
Palapit na ang Pasko at wala akong pera. I was also pressured and I was hoping that this story would be approved before the holiday vacation starts. Eh, kaso nahingan ako ng minor revisions para dito, as in maliit lang talaga. Hindi agad siya na-reevaluate at ng sumunod na taon(2011) pa ulit ako nakatanggap ng feedback. Just imagine how I was so broke that holiday season. Ano pang ginawa ko, kundi nganga! Haha. Pero lipas na iyon, nagtanda na ako na ayusin ang trabaho ko at bilisan. (I still am contemplating if I really got my lesson well when it comes with the latter).
Bottom line of this blog entry: lumabas na rin ito na almost one year ko ding hinintay. All was paid off; the cover was so nice and beautiful, makakatulong kahit paano sa sale, hehe! Credits to those who made this at kahit huli na, doon sa video na sobrang nag-arouse ng curiosity ng mga readers. Ang ganda rin. (By the way the guy was so gorgeous; I used it as my profile pic. But he’s nothing compare to the hotness of my love, Lee Dong Wook(~0~)). Of course thanks to the publisher and mostly, to my editorJ

“Ayaw mong magkasama tayo sa kuwarto. Nag-aalala ka bang baka mawala ka sa sarili mo at gapangin mo ako?”
Sa kagustuhan ni Madeline na damayan ang kaibigan niyang iniwan ng nobyo nito, napahamak siya dahil isang gay bar pala ang napasok nila ng sundan nila ang ex-boyfriend nito. Kamalas-malasang naroon sila ng i-raid ang bar.
Dagdag pa sa malas nang malaman niyang ang antipatiko at maangas na kapitbahay niyang si Albert ang leader ng mga NBI agent na nag-raid ng gay bar. Ito pa mismo ang nakahuli sa kanya. Para hindi siya madawit sa eskandalo at kontrobersiya ay pumayag siyang pumapel na nobya nito. Pinalabas nito na sinundan niya ito sa pinangyarihan ng raid dahil sa selos.
Sa kabilang ng utang-na-loob niya rito, ginawa pa rin niya ang lahat upang ipagtabuyan ito. She hated his guts because he was one of those men in uniform she hated. She knew his kind and she didn’t want to be associated with him.
Ngunit kung bakit lumalayo na nga siya rito ay para naman siyang itinutulak palapit dito ng sitwasyon. Bigla kasi ay may taong nagtatangka sa kanyang buhay at to the rescue na naman ito. In-appoint nito ang sarili na tagapagligtas niya.
Soon, she found herself depending on him. His undivided attention and lethal charm tore her defenses to shreds. Wala siyang nagawa kundi magpatangay sa agos ng pang-aakit nito.
Ang akala niya ay kanyang-kanya lang ito. Pero mali siya. Kanya lang pala ito hangga’t hindi natatapos ang kaso niya…
11/26/2011 05:10:00 PM | Category: , | 0 comments

Suddenly Sulking
One thing I could really admit about myself is my being so hardheaded. I’m also short-tempered pero karaniwang nangyayari lang iyon dito sa bahay. I have a habit na magdabog `cause I really couldn’t hide when I’m pissed off or irritated by something or someone. Ganoon ang nangyayari sa akin ngayon. Kaninang umaga pa itong sumpong ko ( maybe one of the personality of a writer is being moody) at hindi pa nagsa-subside dahil nakakairita talaga ang naging simula ng umaga ko.

I don’t want it when I’m being forced to do something I really don’t want but couldn’t do anything about it. So idaan na lang sa sama ng mood. Bakit ba kasi pinipilit ako? Okay, it’s really a good idea but I couldn’t bring myself to like it. Tamad na kung tamad pero masaya na ako sa ginagawa ko ngayon. I hate this feeling that I’m being helpless to refuse it dahil makakarinig na naman ako ng sermon.
I wish that moments like this won’t happen again. It really frustrates me. But I know that would be impossible…*sigh*
11/24/2011 06:14:00 PM | Category: | 0 comments

So, I've Started My Own

Like what the title suggested “Just want to Start,” naisip kong magsimula ng sarili kong blog without any purpose in particular. I’ve been thinking of creating one couple of months ago ng makita ko ang ilan sa mga blog ng kakilala ko pero lagi na ay naroon ang hesitation. Ano naman ang ilalagay ko kung magsisimula ako ng blog? I’ve so much things to do, lalo na pagdating sa pagsusulat because, eherm… writing is what I consider as my bread and butter.

Oh, yes! Now I remember hindi ito ang trabahong pinangarap ko o mas tamang sabihing naisip kong pagkabuhayang gagawin ko sa buhay ko. I’ve been a romance novels addict since I was in my first year high school. Mahilig na rin akong magbasa ng elementary pa lang ako dahil kinaaaliwan kong basahin ang mga kuwento sa mga text books. So there, I was 12 years old when I saw a classmate reading a pocketbook. Excited that I was, I asked if I could borrow one of her books. Hindi naman kasi kami close dahil kasisimula pa lang `ata ng school year noon at naalala ko lang ang mukha niya bilang isa sa mga classmates ko. So there, lakas-loob akong nanghiram sa kanya. Sobrang bagal ko pa noong magbasa, isang araw o mahigit pa bago ko natapos iyon. After I finished reading, siyempre, ano pa nga ba? Makapal ang mukhang nanghiram pa ulit ako hanggang sa araw-araw na lang nanghihiram na ako sa kanya. Iyon na ang simula ng kaadikan ko sa pocketbook.  
Pagkatapos noon, kung sinu-sino na ang nahiraman ko. I even got friends sa isa kong classmate ng malaman kong meron din siyang mga pbs. Tapos, may isa pa akong naging kabarkada na hindi naman talaga nagbabasa n’on but when I lend her, naadik din. I could just remember the days na hindi `ata ako mabubuhay ng walang binabasa. Maupo lang sa corridor habang naghihintay na matapos ang vacant period (na sobrang ipinapanalangin kong magtagal pa), eh, komportable na. Kahit oras ng klase, nakaipit ang pb sa pagitan ng notebook at pasimpleng nagbabasa dahil mas gusto pa iyon kaysa makinig sa maestra(I know,  I sounded like a model student;D).
Nang mga panahong iyon, wala pa akong paki kung anong title ng binabasa ko, na iba-iba ang tatak niyon o kahit nga kung sino ang author niyon. Basta masaya lang ako sa pagbabasa. Then I noticed this particular writer na sobrang nagandahan ako sa nabasa kong nobela niya. Nang mapagtuunan ko ng pansin ang pangalan niya, I realized may mga nauna na akong nabasa na gawa niya na sobrang na-feel ko ang plot. Since then, I looked for her works. Sadly by the time that I got hooked with those, hindi na yata siya nagsusulat. Sa mga papalitan sa palengke(yes, palengke ang sinuyod ko) na lang ako suwerteng nakakuha ng novels niya. She’s my one and only favorite author. Grabe, ang galing niya. Naaalala ko pa, may isa akong nabasa na sobrang naapektuhan ako ng isa sa mga scenes. I was deeply moved, feeling ko kasali ako doon sa kuwento. Even if the book was already worn out, tinago ko pa rin ang copy na iyon and read it all over again. Could you imagine how I was then? Kasi ako, natatawa na lang kapag naaalala kung paano ako gumagawa ng paraan noon na patagong magbasa since my mother didn’t want me to. Sobrang bawal dahil daw wala na akong ibang inatupag kundi magbasa.
Nang time na iyon, marami akong nabasa that brought that kind of feeling to me. Pero unti-unti, dumalang na iyon. I don’t know, maybe I’ve just read too many romance novels kaya ng nasa huling mga taon ako sa college, hindi na katulad na dati ang pagbabasa ko. I started to look for something sa pakiramdam na hindi na ako satisfied sa binabasa ko. Eh, hindi na talaga bumalik `yong interes ko kaya dumalang na ang pb na nahahawakan ko.
So who could have thought that an unexpected idea would enter my mind? Iyon ang mag-try na magsulat ng mga kuwentong prosa na nakahiligan at kinabaliwan ko noon. June 12, 2009, tanda ko pa talaga, hindi ba? Haha! I woke up with my eyes still closed, biglang pumasok sa isip ko ang tungkol doon sa paanyaya ng isang publishing house na nakalagay sa pahina ng mga pocketbooks nila. Bakit nga ba hindi ko subukang magsulat at magpasa ng nobela? Isa lang ang dahilan ko noon, kailangan ko ng pera.

I was a fresh graduate, ilang buwan na ring naghahanap at sumusubok mag-apply ng trabaho. Eh, wala talaga at hindi ko maiwasang isipin na parang wala ng pag-asang makahanap ka pa. Kaya iyon, kaya siguro pumasok ang ideyang iyon na hindi ko kailanman naisip noong mga panahong hook ako sa pocketbook. I once tried writing a story pero para sa sarili ko lang, hindi `yong ipapasa ko para pagkaperahan na hindi ko rin naman itinuloy.
Iyon nga, dali-dali na akong bumangon dahil sa excitement na umpisahan ang pagtatangkang iyon ng sa ganoon ay magkaroon na ako ng anda. My first MS took me a month before I finished writing. Tyinaga ko pa iyon sa pagpunta sa pinakamurang computer shop because I don’t have a computer that time. Pinasa ko siya sa email ad nila ng may kaba. Pero dahil ayaw kong masyadong pakaisipin iyon, nagsimula ako ulit ng panibagong maisusulat na istorya. Anong nangyari sa MS na iyon???
Hmm…napahaba na pala ang aking pagsisimula. `Til the next blog na muna(~.-)
11/23/2011 11:50:00 AM | Category: | 0 comments